Waterpoort 2 – Parabool 5
Iets klopte er niet. Het was een feestelijke dag. Iedereen was opgewekt vanwege Jelmer zijn 25e verjaardag. De dag leek wel perfect, maar toch klopte er iets niet. Hoe kon het toch dat iedereen op tijd was bij het verzamelpunt? Waar waren de schaars geklede vrouwen langs de weg gebleven? Waarom voelde het toch anders dan andere zaterdagen? We konden het niet plaatsen, tot opeens de laatste woorden die op het veld waren gezegd herhaaldelijk door ieders hoofd galmden:
“Jongens, hoe het straks ook allemaal gaat lopen, weet dat ik van jullie houd. Weet dat ik van jullie houdt. Weet dat ik van jullie houdt. Weet dat ik van jullie houdt. Weet dat ik van jullie houdt. Weet dat ik van jullie houdt.”
Dat was ook zo. Zoals gevreesd had Bas ons moeten verlaten. De coaches van Parabool 4 waren bereid geweest om hem weer terug te geven aan het vijfde, maar die van Parabool 3 moesten hem zo nodig voor zichzelf houden. Zo moesten we Bas in de zaal gaan missen… maar niet alleen Bas. Nee, ook sloopster en beauty Tessa waren we kwijt. Hoe moest dat nu verder met het aantrekkelijkste team dat er ooit op een korfbalveld had rondgelopen? Natuurlijk; selecteren op uiterlijk. Het was dan ook niet gek dat Hidde en Tetske de volgende personen bij het team hadden toegevoegd: Bram, Simon, Inge en Nynke. Ook in de zaal kan wederom een teamfoto geschoten worden waaraan een hoop mensen weer veel plezier zullen gaan beleven in de slaapkamer.
De wedstrijd. Lekker in Sneek tegen Linda’s oude club spelen. Lekker tegen Waterpoort 2. Lekker trainingslid Kim gaan inmaken. We moesten scherp beginnen. Geen enkele tegenstander zou makkelijk gaan worden in de derde klasse. We waren klaar om alles te geven. Klaar om te laten zien dat we ook in deze klasse mee zouden gaan doen voor het kampioenschap. Fluit maar in scheids. Hoe eerder we over die lui heen gaan walsen, hoe beter. De wedstrijd begon.
1-0 achter. De coaches en de wisselspelers op de bank gingen staan en schreeuwden de spelers motiverend toe. 2-0 achter. Shirts gingen uit voor melodramatisch effect. Vanzelfsprekend zorgde dit voor een positief effect: 1-2. Wat vervolgde was een sportieve veldslag van een uur. Iedereen werkte zich kapot. Iedereen bleef rennen voor elkaar en iedereen hield dit ook met gemak vol. Het was ook zeker niet zo dat Koen een uur na de wedstrijd tijdens zijn bespreking bij het derde nog steeds wanhopig op zoek was naar zuurstof. Maar toch, al dat harde werk, het mocht voor de punten niet baten. We bleven door onze strijdlust voortdurend dichtbij, maar konden nooit aanhaken en moesten daardoor concluderen dat Waterpoort 2 vooralsnog een maatje te groot was. 15-9.
Met zijn allen gingen we de kleedkamer in om het verlies te verwerken. Woorden waren niet nodig. Iedereen keek elkaar aan en iedereen snapte het. We hadden onvoorwaardelijk voor elkaar gestreden, zoals alleen familieleden en geliefden dat voor elkaar hadden kunnen doen. Tetske sloeg een arm om Hidde heen. Anderen volgden. Anderen volgden totdat iedereen vanaf links en vanaf rechts een warme pijn wegnemende arm om zich heen voelde. Zo zaten we daar, in elkaars armen. Met gesloten mond, maar een open hart.