De grootste vijanden had hij overwonnen. Hij had de dood meerdere malen recht in de ogen aangekeken en vervolgens recht in zijn gezicht uitgelachen. Alles hadden hij gezien. Alles had hij gegeven om te komen waar hij nu was, maar was het genoeg? Moegestreden van de oorlog verliet hij het slachtveld met zijn beste vriend. Op zoek naar rust. Op zoek naar een antwoord.

“Wacht hier op mij Patroclus. Dit moet ik alleen doen.”

En zo betrad hij de grot en volgde het licht. Het licht dat hem leidde naar de enige persoon die hem kon helpen. De man die in contact stond  met de Goden. Gerimpeld en wijs geworden door de jaren. De alwetende waarnaar hij zo lang had gezocht: Het Orakel. Zijn aanwezigheid was opgemerkt en met gewogen woorden sprak Het Orakel tot hem:

“Jo Achilles. What up?”

“O dienaar der Goden, Orakel dezer rots. Ik ben tot u gekomen voor verlossing. Verlossing die mijner lasten zal doen ontnemen. Lasten, die drukken, zwaar als de gure wind in een kille winternacht, snijdend door het maagdelijke ochtenddauw, nog onbekend met he..”

“Ja ja ja, je hebt het dus moeilijk. Hoe kan ik je helpen?”

“Uh, nou uh, ik heb dus even een pauze genomen van die oorlog in Troje. Alleen nu vraag ik me af of al die successen die ik daar onlangs heb geboekt mij een vast plekje in de geschiedenisboeken zal opleveren of dat mijn daden zullen gaan verbleken door triomfen van andere helden?”

“Aha, je verlangt dus naar een blik in de toekomst.”

En zo leidde het Orakel hem naar zijn glazen bol. De glazen bol waarin enkel Het Orakel, met behulp van zijn door de Goden geschonken krachten, een helder beeld kon waarnemen.

“Deze bol is fine as whine,” zei het Orakel. En dat was die. 4K , 60 frames per seconden, stabiele framerate.

“Vertel mij, o Wijze, wat ziet u in de toekomst? Met welke helden zal ik moeten wedijveren?”

“Eens zien. Vele helden komen tevoorschijn. Hmm, Michael Jordan? Nee, geen gevaar. Roger Federer? Ook niet. Sieneke? Nee… A! Daar is het al: de Parabool 5.”

“Parabool 5? Wat is dat? Wat ziet u?”

“Ik, ik zie.. het is schitterend. Zo elegant, zo onbevreesd. Mijn chiton begint er strakker van te worden. A kijk, één van hun gevaarlijkste vijanden: TFS. Ik, ik zie een paarse overwinning. Ik zie 15-11. En daar: de Granaet. Ik zie weer een winst voor de Paarse Helden: 11-19. Ik zie Lieke met goede schoten, klaar om straks haar oude thuisbasis af te slachten. Ik zie Arjen met 4 uit 4. Ik, ik zie Bart met onmogelijke acties. En wat, wat is dat? Dat is de strijd tegen hun gevaarlijkste vijand! Tegen SCO! Wat gebeurt hier nou? Wat? Wat is dit? Nee toch?…”

Het hart van het Orakel begaf het. Zijn door de tijd versleten geraakte ziel was niet meer in staat dergelijke intensiteit te verdragen. Verbijsterd door het tafereel verliet Achilles de grot.

“En Achilles? Kunnen we doortrekken naar huis? Of gaan we terug naar Troje?”

“Patroclus. Er zal in de toekomst een strijd losbarsten wat nog nooit eerder is vertoond. Een strijd tussen Parabool 5 en SCO. Een strijd die, snif.. mijn huidige daden zal doen verbleken. De enige manier om niet in de vergetelheid te raken is om terug te keren naar het slachtveld en eigenhandig de oorlog te beslissen.”

“Maar Achilles. Dat wordt je dood! Weet je het zeker?”

Achilles streek een hand door het haar van zijn beste vriend en stelde hem gerust.

“Tuurlijk Patroclus. Het is het allemaal waard. Zolang jou maar niks overkomt.”