Lief Dagboek,

Ik zit hier naast myn maat Antal in de auto en moest je er gewoon even bij pakken! Want goh, wat was het weer een dag vandaag. Ik heb wel bij drie wedstrijden mee moeten spelen! Ik heb heel stoer gedaan alsof ik dat allemaal heel makkelijk volhield, maar kan nu alleen nog mijn linkeroog en rechterarm bewegen. Net genoeg om jou, allerliefste Dagboek, over mijn dag te vertellen.

Laat ik bij het begin beginnen. Eerst kwam de belangrijkste wedstrijd van de dag; mijn eigen team (het 5e)moest tegen TFS 3. Waar ik de heenreis geheel zorgeloos bij Michelle in de auto zat, zaten de OV’ers vanmorgen alweer helemaal in de stress. Bas leek de bus niet te gaan halen! Maar lief Dagboek, jij en ik weten beide dat deze ongerustheid nergens voor nodig was. Sinds Bas aanvoerder is komt hij immers nooit meer te laat en regelt hij shizzle als een BazenBas. 5 seconden voordat de bus vertrok kwam hij dan ook, keurig op tijd, nonchalant de bus in slenteren. Rustig en beheerst, alles onder controle. Woo Dagboek, toevallig is dat geheel onbedoeld ook een goed bruggetje naar Bas zijn spel. Dit was ook rustig en beheerst. Helaas was deze speelwijze TFS 3 ook niet onbekend. Die lui lieten zich niet verleiden om gehaast te spelen. Zelfs rare beslissingen van de scheids of een boze Tessa die niet gediend was van het taalgebruik van haar dame, brachten de TFS’ers niet van hun stuk. Hun spel was verzorgd, terwijl wij te vaak onrustig speelden en zo onnodige fouten maakten. Dit zorgde ervoor dat mijn goed uitziende coaches Hidde en Tetske, en Sanne’s haar oogstrelende familie lijdzaam aan de kant toe moesten kijken hoe we 13-10 verloren.  Ja Dagboek, we hebben onszelf wel een uitdaging gegeven zeg. Kampioen worden is immers best een moeilijke opgave als je na 3 wedstrijden nog maar 2 punten hebt. Net als tegen ’t Fean konden we de punten niet pakken en net als tegen ’t Fean moest ik daar ook om huilen. Geen zorgen hoor Dagboek, niemand heeft me gezien, ze denken nog steeds dat ik stoer ben.

Coach Hidde bracht me na de wedstrijd van 5 naar Hoogkerk, waar het eerste speelde tegen een team uit Hoogkerk. Op de reservebank at ik met blote handen mijn zalmsalade op. Maura vertelde mij dat ze het raar vond mij een salade te zien eten. Ik denk dat ik nog nooit zo’n groot compliment in mijn leven heb gehad. Tijd om de hele saladebak leeg te vreten had ik echter niet: ik moest gaan warmlopen en kwam er niet veel later in. Na een goed kwartier mee te hebben gespeeld gaf de scheids het eindsignaal en, EN, EN?! .. Weer verloren. Ik besefte dat elk team waar ik de afgelopen weken in speelde steeds verloor. Dit beloofde wat voor de volgende wedstrijd in Winsum: op naar het derde!

Dit keer was het coach Mattijs die me naar de volgende wedstrijd bracht. Zijn auto was vorige week door de APK keuring gekomen. Weer iets dat meer succes had dan ik. Al die verloren wedstrijden zaten me diep; deze wedstrijd moest toch echt de punten gepakt gaan worden! Ik mocht de laatste 10 minuten meespelen. We stonden nog voor, maar BOEM, daar was al mijn eerste tegengoal. Het zou toch niet? Toch niet weer? Gelukkig, de scheids floot net op tijd af. Mijn faalreeks was beëindigd: 3 won met 9-10!

Zo zit ik nu na deze laatste wedstrijd met een goed gevoel naast coach Antal in de auto. Ik heb vandaag in veel auto’s gezeten, maar dit laatste ritje voelt toch het fijnst. Dit laatste ritje waarin ik besef dat een team niet per se hoeft te verliezen als ik er in meespeel. Aa, Dagboek, ik moet gedag zeggen, want we zijn in Beijum aangekomen. Hopelijk wordt de dag nu alleen nog mooier. Wat de avond mij nog gaat brengen, dat hoor je morgen.

Dag Dagboek.