Het is 7 jaar terug, 2013, ergens in augustus. Ik woon twee weken in Groningen. Tijdens Keiweek moet ik even mijn groepje verlaten om m’n eerste training bij De Parabool te gaan doen. Ik voel me zeker van mezelf, energiek, heb zin om nieuwe mensen te ontmoeten en ben doodsbang. Ben ik wel klaar voor deze stap?

Er zit een groepje hun schoenen aan te trekken, en ik loop naar ze toe. “Kom je voor De Parabool?” “Euhh… ja”. Manon Grevinga, op dat moment net bestuur af, komt naar me toe om even een praatje te maken. Ik klets even, maak dan een rondje om me aan iedereen voor te stellen. Halverwege vraagt iemand of ik alle namen nog weet. Geen idee natuurlijk: “Ja zeker!”. Die avond zitten we nog een biertje na te doen. Mensen hebben het over Petra, en om in het gesprek te komen vraag ik wie Petra is. Een eerstejaars meisje, waar ik daarvoor een tijd mee heb zitten praten, kijkt me teleurgesteld aan. Petra. StupidStupidStupid, wat ben ik ook een sukkel: “Hahaha wist ik veel”.

Drie jaar later worden Petra en ik, samen met Janet, Henri en Maaike uitgeslagen als bestuur van De Parabool. Het is fantastisch geweest, en we voelen allemaal dat we er vrienden voor het leven bij hebben. Tijdens de laatste ALV worden we nog één keer door de mangel gehaald, de bestuurs jassen die we hadden gekocht waren toch wat duurder dan begroot. Vanbinnen de angst, dat mensen je niet leuk vinden, dat mensen het idee hebben dat je voor jezelf aan het graaien bent. In de pauze komen Jacob en Tjerk naar me toe. Ze vinden het maar gezeur over die jassen. Het is toch gewoon allemaal goed gegaan? Dat als er een stemming komt dat wij het moeten betalen, dat zij dan zouden opstaan en het voor ons zouden betalen. M’n hart breekt dwars doormidden, ik krijg bijna tranen in m’n ogen: “Haha boys, het komt wel goed joh, we fixen dit wel”.

In mijn voorlaatste jaar kom ik na een half jaartje in het buitenland te zitten terug bij De Parabool. De teams zitten vol, het is onduidelijk of ik nog kan spelen. Na een training bij de trainingsleden komen Sven en Koen op me af. Die coachen op dat moment het vierde. Of ik er ook bij zou willen, als dat zou kunnen. JAAAAA YES YES YES YES: “Prima joh, maar als iemand anders wil moeten jullie dat maar doen hoor”. Nu, 2020, staat de zomervakantie met P4 ‘18/‘19: “We Want Four” al gepland. 

Ik sta op het moment om naar Amsterdam te verhuizen. Ik voel me zeker van mezelf, energiek, heb zin om nieuwe mensen te ontmoeten en ben doodsbang. Maar Parabool, als ik daar half zo goed wordt ontvangen als jij hebt gedaan, ben ik klaar voor deze volgende stap. Bedankt.