Ik heb inmiddels mijn zesde jaar bij De Parabool aangetikt en dat is zeker geen unicum. Anderen zijn ruimschoots over die grens heen gegaan. In zes jaar tijd heb ik een hoop meegemaakt: promoties, helaas ook degradaties, liftweekend gewonnen, een lekkere vriend gescoord, veel goals met één hand gescoord, bestuur, commissies…. Toch kijk ik met de meeste vreugde terug op mijn eerste jaar. Begrijp me niet verkeerd, de vijf jaren daarna waren ook grandioos, maar je neemt deze prachtige vereniging al snel voor lief. Als je onder een warme douche stapt, lijkt het langzamer minder warm te worden. Niet omdat het water daalt in temperatuur, maar omdat je er zelf aan gewend raakt. Een rake metafoor voor mijn jaren bij De Parabool. Ik had me in de KEI-week aangemeld en vanwege andere verplichtingen kon ik slechts de maandag voor de eerste competitiewedstrijd mijn eerste training in Groningen volgen. Vervolgens kwam ik in het vierde terecht. Een prachtig team, waarbij ik vaak terugdenk aan de zangkunsten van ene meneer De Jong, de appelmoeskunsten van ene meneer De Vries, en de praatkunsten van ene mevrouw Smit. In die tijd brachten ook de creatieve wedstrijdverslagen van ondergetekende en meneer Wouda de korfbalcompetities tot leven, maar helaas heeft deze traditie geen doorgang kunnen vinden.

Elk jaar daarna bracht ook nieuwe herinneringen en sterke verhalen met zich mee. De Parabool is een ons-kent-ons vereniging en met een beetje tijd en aandacht kun je ook echt iedereen leren kennen, waardoor elk jaar weer anders is. Misschien lees je dit omdat je op zoek bent naar een nieuwe club in Groningen of een nieuwe uitdaging op korfbal- of sociaal gebied. Wat het ook is, De Parabool is niet te vergelijken met welke andere korfbalclub in de regio dan ook. Het is een klein wereldje op zich, waar veel meer om de hoek komt kijken dan alleen trainingen en wedstrijden. En dat wereldje leer je alleen kennen door het eens te ervaren. Ik hoop je dan ook snel bij het Theehuisje2 te mogen verwelkomen!